කළුවරට ලොල්

කළුවරේ සීතලට මහ වැස්ස වහිනවා...
ඒ වැස්සේ සීතලට මුළු හිතම රිදෙනවා....
අකුණු මගේ ලෝකයම ඉරි තලා ගැහෙනවා...
මහා රෑක තනි යහනේ මා තවම අඬනවා....

හෙට දිනට එලිය වෙන ලෝකයට ආසයි....
නමුදු මගේ නෙත් දෙකම කළුවරට ලෝබයි....
නුබ ලඟින් ගැලවෙන්න මට බැහැයි වෙහෙසයි....
කළුවරේ ගුලි වෙන්න මම තාම ආසයි.....


අකුණු සහ බොර දියට පාළු බව මැකේවා...
කළුවරේ වහින වැහි කඳුළු හා රැඳෙවා.....
මගේ ලෝකය වටා සුළි සුළඟ හැමේවා....
ආයේමත් කිසිදාක නුබව හිමි නොවේවා.....


නුබ එක්ක වැහි දියට තෙමුනාම සොඳුරුයි....
පිය මැනපු මාවතට නුබ නැතුව පාළුයි...
නුබ තොල් අතර මා තනි උණා මතකයි....
ඒ මාවතේ මා නුබ නැතුව නිහඬයි.....


අහසින් වැටෙන වැහි කඳුළු දිය කරනවා...
අපේ මතක සිතට ගෙන හදවතින් සිඹිනවා.....
ආයේමත් හැමදාම තනිකමින් ඉන්නවා....
ඒ මතකයක් තුල මා තනිව වෙසෙනවා.....

Share on Google Plus

About Unknown