වර්ෂ 3567 දී - The Future

අතරින් පතර වැඩුණු කළු ගැහුන තෘණ පඳුරු පමණක් ඇත. ඒවා දුහුවිල්ලෙන් වැකී සුළං පොදක පහස හමුවේ ඔහේ සැලෙයි.
මා දිගු නින්දකින් අවදි වුවෙකු සේ දෑස් හැර බැලුවෙමි. හිරු මලානිකය. දෑත් තලා දැමුවාක් මෙන් රිදුම් දෙයි.. දුහුවිල්ලට වැසුණු මා කය පිස දා හැර මා දෙපා තුලට වාරු දුනිමි.

මා සිටින්නේ කොහේ දැයි බුද්ධියට ගෝචර නොවන සේයාවක් දැනේ. හිමායන නින්දේ දී, කැප්සුලය (capsule) ගැලවී බිඳ වැටී බව වැටහිණි. මා සිටින්නේ කුමන යුගයක ද..?

අභ්‍යාවකාශයට බට මා පෘතුවි කක්‍ෂයට ඇතුළු වුයේ කුමන අරමුණකින් ද නොදනිමි. එය සිතන්නට කාලය නොවේ.

මෙහෙයුම සාර්ථක වුවා දැයි සිතා ගන්නට නොහැක. මා හා සිටි සඟයන් කොයි බට ද..? මා දෙලොවක අතරමන් වුවා සේ ය. ලෝකයම නිහඬ මද අඳුරේ ගිලි පවතී.

මා දෙනෙත් පිසදා අවට බැලීම්. කළු ගැහුණ මද ලෙස පිලිස්සී ගිය සුදු පැහැති මා හිමායනයේ දී ඇඳි ඇඳුම දුර්වර්ණ වී ඇත. පපුව පෙදෙසට වන්නට, doctor sandaru ලෙස නම් කල තහඩු කැබැල්ලක් ගැලවී අපහසුවෙන් මෙන් එල්ලා වැටේ. මා එය ගලවා බැලීමි. එහි මා මෙහෙයුමට අනියුත්ත රහස් කේතය දැක්විණි.

හාත් පස සිසාරා බැලු මා නින්දෙන් අවදි වුවෙකු සේ දෙපා වලට වාරු දී ඉදිරියටම ගියෙමි. පිපාසය ඉහිළුම් නොදේ. දිය බිඳක් සොයා කතරක තනිවුවෙක් සේ මා සිහිය වියෝ වන්නට සැරසිණි.

ඔබ්බෙන් පිහිටි තෘණ පඳුරක් සෙලවෙයි. බෙලෙක් හඬත් - කිරි කිරි හඬත් නැගෙමින් එය මා සිටි දෙසට එන බවක් හැඟිනි. 

මා දෙනෙත බලාපොරොත්තු නොවූ, ඔහු මා මෙන් මිනිසෙකි. නමුත් ඔහුගේ මුවේ හැගීමක සේයාවක් හෝ නොමැත. ඔහු මා හට ලං විණි. මා මුහුණට ලං වී බැලු ඔහු, මා පරික්ෂාවකට ලක් කරන බවක් පෙනෙයි.

".. මේ මිස්ටර්... ! මට වතුර ටිකක්.. ! .. " මා අපහසුවෙන් පිට කල වචන ඔහු ඕනෑකමින් අසන බවක් පෙනුනි.

නමුදු ඔහුගේ මුවින් කිසිදු වචනයක් පිට නොවූ අතර, ඔහුගේ දෑත කිසියම් ආයුධයක් බවට හැරවිණි. එයින් පහර දෙන්නට මා හට සැරසුණු බවක් පෙනී ගියේය.

ඇවිද ගැනීමටත් නොහැකි මා ඔහුගෙන් කෙසේනම් මිදෙන්නද..? මා හට එල්ල කල කිරණයක් නිසා මා මුනින් තලා වැටුනෙමි. මා උඩුකයේ පැළඳි අනන්‍යතාව සපුරා ගැනීමේ තහඩු කැබැල්ල ගැලවී පසකට විසි විය.

නැවත මුහුණට එබුනු ඔහු, ඔහුගේ දෑතේ වූ ආයුධය මා දෙසට එල්ල කලේ ය.

"... ඇයි මට මෙහෙම කරන්නේ...? මං කවුද කියලා දන්නවා ද..? මං තමයි.. ජාන.. ???.."

කිසිවක් කීමට ඔහු ඉඩ නොදිනි. ඔහු ඔහුගේ හඬ අවදි කළේය. බීප් හඬ වැනි යමක් දෙවරක් නාද වූ ඔහු තුලින්, පටිගත කල යමක් විකාශය වන්නාක් මෙන් මා දෙසවනට ගෝචර විය..

".... මිනිසුන් එයාගේ වර්ගයා එයාල විසින්ම විනාශ කර ගත්තා. උඹ තමයි අවසන් මිනිස් පුරුක.. "

ඔහුගේ දෑතේ තිබු ආයුධය දැල්විණි.. මා නැවතත් හිමායනය නින්දට වැටුණාක් මෙන් ගැඹුරු හා අඳුරු නින්දකට වැටින. නැත එය නින්දක් නොවේ, කුහරයකි. මා දුටුවේ රිදී පැහැ ආලෝකයකි. මා ඒ දෙසට ඇවිද යත්ම, මා ගත පෙර නොවූ ලෙස සැහැල්ලුවෙන් පැද්දී ගියේය. මා ඒ හැඟුමට තව තවත් ලොල් විය. 

නමුත් මා මතකයේ යම් දෙයක් විය. "... උඹලගේ වර්ගයා විනාශ කර දැම්මේ උඹලා මයි..."

එසේනම් ඔහු කවුරුන්ද..?

කෘතීම බුද්ධිය නමැති ස්විශේෂී නිර්මාණය ද..?

ඔහුට එය සිතන්නට මොහොතක් නොතිබිණි ... ! 

Share on Google Plus

About Unknown