පිය උතුමා

                                 

දනිමි මා නුබගේ ලෙය බව වැඩෙන	නියා
බලමි අහස් කුස හෙට කලුවරය	අයා
ලියමි නුබ නමට කවි තව සැදෙනු	කියා
සිතමි පියතුමණි, මම නුබේ ලොවට	ගියා

අහස හඬන හිස් බව මට දකින	විට
පවස නිවන නුබ ඈතින් පෙනේ	සිට
සවස ගිණි රසය ඩා බිඳු හොවා	සට
පහස නුබ සුවය මා හට ගෙනෙයි	හෙට

වැටෙන ගිණි අව්ව සතුටක් මෙනි	නුබට
රිදෙන ගත සැඟව නොපෙනෙන විලස	මට
යදින දෙවි වරුන් නුබ ළඟ	නැතුවාට
පතන මා ගැනම දුක ඇයි මේ	ලෙසට

මගේ සුරත තාමත් ළදරුවෙකු	වගේ
ඇඟේ පැහැය දඹ රන් පිළිමයක්	වගේ
යුගේ ගෙවී යන්නේ විදුලියෙන්	වගේ
අගේ නැතුව ඇයි නුබ ගැන මාව	වගේ

දෑත නුබේ දිගුකර වැටෙනා	තැනදී
මෑත ඉඳන් සැඟවී මිතුරෙක්	පිට දී
ඈත දුරක හිටියත් මා නැති	විට දී
දෑත ඔබේ සිහිවෙයි මට හැම	තැනදී

හෙටක් මටත් ඇතිබව නුබ	පවසනවා
යමක් නුබට අහිමිව බැව්	කියවෙනවා
කමක් නැතැයි කියමින් නුබ	හිනැහෙනවා
මතක් වෙලා නුබ ගැන නෙත	කකියනවා

දහදුක් විඳින්නේ රස දෙන්නට	නේද
දාහක් ලැබෙන්නේ දුක ළඟ	රැඳිලා ද
සීයක් හොයන්නට කරගැට	වැඩුනා ද
මේ දුක් ගෙවන්නට මට දැන්	දෙනවා ද

මටත් වඩා මා ගැන සිතනා	නුබම
සැපත් විඳින බව පෙන්වා නුබ	සිටුම
සිතත් දිරිය ගෙන ගොළුවත	රැක්කාම
නෙතත් කඳුළු බොති නුබ ගැන	හිතුවාම

දෑත අරගෙන කොටන පොලවත් නුබ වෙතට සුව	ගෙනේවා
සීත රැය තුල දැනෙන සිහිලස උණුහුමක් වී	දැනේවා
ගීත ලියනා මාගේ මේ අත නුබ නමින් දිරි	ලැබේවා
මෑත භවයක නුබේ පුතු ලෙස ඉපදිලා මා	මියේවා

Share on Google Plus

About Unknown